GRADSKA KUĆA I SUBOTICA (1912-1944)
TRAJANJE, PROMENE
Subotička Gradska kuća zauzevši i odredivši sam centar grada, upravo kao i dve ranije varoške kuće, bila je u proteklih sto godina nemim svedokom burnih društvenih promena i događanja, smenjivanja perioda mira i ratova, nestajanja i nastajanja država, ideologija, političkih sistema, masivnih demografskih izmena. Sve te pojave nisu imale izvorište, nisu kreirane niti su poticale odavde. U Subotici su možda imale pristalica i učesnika, protivnika i oponenata, pa su ipak kao veliki neizbežni i neumitni talasi, koji su krenuli sa udaljenih tačaka u svetu ili okolini, zapljuskivali, ispirali i menjali grad.
Samo dve kratke godine nakon njenog svečanog otvaranja 1912. godine, okončao se dugi mirni period koji je i u Subotici rezultirao velikim talasom celokupnog društvenog uzleta i izgradnjom arhitekture koja će je trajno označiti i obeležiti. Sledi krvavi Veliki rat koji kao da je samo bio uvod u Drugi svetski rat, nakon 23 godine pokušaja izgradnje i stabilizacije proklamovane nove jugoslovenske zajednice. A u njemu, ispostaviće se, nije bilo najznačajnije to što su se stari računi pokušali naplatiti vraćanjem bivših granica, cepanjem i komadanjem države, nego to što su se domaće snage spremne za promene, predvođene komunistima, pronašle rezonantni ključ u širim evropskim okvirima koji im je omogućio da sačuvaju državni okvir i time kao nesporni upravljači svim društvenim segmentima, vode državu i društvo u novih 45 godina stabilnosti bez rata. S početkom devedesetih pucaju šavovi i veze koje su spajale Jugoslaviju i ona se u neočekivano krvavim i brutalnim ratnim operacijama raspada. Nakon svakoga od tih ratova gubitci su bili veliki. Oni nendoknadivi, u životima naših sugrađana mere se desetinama hiljada[1]. Pored toga mnogi ekonomski ali i drugi društveni pokazatelji mogli bi nam posvedočiti koliko je teško i dugotrajno bilo dosegnuti kvalitet života i standard iz doba pre rata.
I pored svega toga Gradska kuća kao objekat je opstojavala, tek tu i tamo okrznuta mecima, njen monumentalni toranj dominirao je svojom visinom i služio generacijama subotičana kao orijentir u ravnici, ali i kao simbol koga oni nose u sebi. Promene u društvu ostavljale su tragove u sadržaju kojim je ona bivala ispunjena. Zamišljena i realizovana kao sedište gradske vlasti i administracije i reprezentativnih najamnih prostora, morala je u tom delu odražavati upravo sve promene koje su se odvijale oko nje.
Ako taj period od sto godina, pokušamo da ocrtamo na jednoj istorijskoj vertikali i pratimo samo kroz promene državnih formacija, kroz koje je prolazila Subotica, morali bi da ih nabrojimo čak jedanaest.
Pre 1918. - Austro - Ugarska Monarhija
01.11.1918. - Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca,
28.06.1921. - Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca
03.10.1929. - Kraljevina Jugoslavija
12.04.1941. - period okupacije i „vraćanja“ pod krunu Sv. Stefana (Magyar
királyság)
od 7.03. do 29.11.1945. - Demokratska Federativna Jugoslavija.
29.11.1945. - Federativna Narodna Republika Jugoslavija
07.04.1963. - Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija
27.04.1992. - Savezna Republika Jugoslavija
04.02.2003. - Državna zajednica Srbija i Crna Gora
03.06.2006. - Republika Srbija
Upravo i iz tog razloga u praćenju odnosa i mesta koje je Gradska kuća imala u tom vremenu, kroz jedan sažeti istorijski osvrt, služićemo se podelom na uobičajene periode: Austro-Ugarske Monarhije, Kraljevine Jugoslavije, ratni period, period socijalističke Jugoslavije i najnoviji. U njima izlažemo najkarakterističnije istorijske okvire, pratimo i dajemo ocenu uloge koju je Gradska kuća i administracija u njoj imala. Isto tako dajemo i pregled prvih ljudi gradske uprave, gradonačelnika u tim periodima.
SUBOTICA (1912 -1918)
O gradskim kućama
Stare gradske kuće svojom ulogom i izgledom obeležavale su istorijske epohe te predstavljaju predmet istraživanja za lokalnu istoriju svakog grada. Služile su kao sedišta gradske vlasti i administracije, gradonačelnika, gradskog veća i njegovih tela. Zgrade sa takvom namenom zauzimale su centralni položaj u gradu. Građene su u duhu vremena, bile su moderne, impresivne, dominantne. Kao dokaz ekonomskog prosperiteta, gradovi posebnu pažnju posvećuju upravo gradnji gradskih kuća koje, neretko, predstavljaju izuzetna dela sa aspekta arhitekture i istorije umetnosti. Kao utelovljenje vlasti, bile su u tim davnim vremenima otuđene od stanovništva, koje ih je redovno doživljavalo sa strahopoštovanjem.
Istorija subotičkih gradskih kuća počinje sredinom XVIII veka kada Privilegijom komorske varoši, 1743. godine, Subotica stiče municipalnu samostalnost i dobija građansku samoupravu. U nedostatku odgovarajuće zgrade, prema istraživanjima subotičkog istoriografa Ištvana Ivanjija (Iványi István ) sastanci Gradskog veća održavani su u kućama senatora, a malobrojna gradska administracija nalazila se u kući Ištvana Andorta (Ándort István ). Takvo stanje je ostalo sve do 1751. godine, kada je sagrađena prva Gradska kuća na glavnom trgu Subotice, gotovo na istom mestu na kojem su kasnije podignute i druga i sadašnja. Glavna zgrada sagrađena je od cigala i čerpića, a imala je svega četiri prostorije: većnicu, opštu i kancelariju poreznika i arhivu. Novi zatvor i u dvorištu kuhinja, ostava, ambar i dve štale dograđeni su 1754. godine.
(prilog 1-Plan rekonstrukcije prve gradske kuće, IAS, F:8.24 B.53/Glu. 1780.)
Posle proglašenja Subotice slobodnim kraljevskim gradom, 1779. godine, Gradska kuća postaje tesna za sve veću administraciju pa je 1781/82. godine znatnije proširena i pri tome je promenjen izgled. Postojećem objektu dodan je sprat, a fasada je ukrašena ranim baroknim elementima.
(prilog 2-Teritorija Subotice, Bauer 1805.)
Porastom ekonomske moći vladajuće klase u Subotici se javlja tendencija za izgradnjom bogatijih i raskošnijih građevina. Grad se razvijo takvom brzinom da je već 1828. godine Subotica sa 34.358 duša zauzela visoko, peto mesto po broju stanovnika u zemlji. Skladno tome, usledio je i rast zaposlenih u političkoj vlasti i administraciji. Sve to, dovelo je do potrebe da se izgradi zgrada po novom ukusu, prilagođena naraslim potrebama grada. Već 1820. godine, Komisija sastavljena od: gradonačelnika, tri senatora, predsednika Zaklete opštine i gradskog građevinskog inspektora odgovornog za izgled unutrašnjosti grada, predložila je izgradnju nove gradske kuće.
( prilog 4-Razglednica sa početka XX veka.)
Tek, nekoliko godina posle inicijative srušena je postojeća i na istom mestu, ali na većoj površini sagrađena nova, druga po redu gradska kuća u Subotici, 1826-1828. godine. Podignuta je spratna, barokna zgrada sa tornjem kojeg su krasili zvono i sat. U tornju je bila smeštena i vatrogasna osmatračnica. Interesantno je ovde opet citirati Ištvana Ivanjija, koji u svojoj monografiji povodom otkrivanja Gradske kuće, 1828. godine, između ostalog, piše: “Povodom proslave rođendana kralja Franje, 12. februara, svečano je postavljen i blagoslovljen kamen temeljac - ili bolje rečeno završni kamen - za novu gradsku kuću, uz uobičajenu ceremoniju, misu, muziku, iluminaciju, transparente koji se odnose na Franju, topovsku paljbu, prigodne govore itd. Zgradu i završni kamen blagoslovio je župnik Antun Šarčević. Završni kamen postavljen je na severozapadnom uglu zgrade, na mestu sadašnjeg Arhiva, a ispod njega su pohranjene, prema običaju, novčanice koje su tada bile u modi i spisak tadašnjih državnih dostojanstvenika i gradskih službenika.“(prilog 5-Karta grada 1884.)
Ubrzo sa napretkom kapitalističkog razvoja, međutim, i ova građevina postaje prevaziđena. Godine 1892. Ivanji piše: “...na glavnom trgu grada najpoznatija zgrada je Gradska kuća.... Sama po sebi zgrada je dosta zgodna i skladna, ali je sada već pomalo niska i sa tornja se jedva pruža pogled na susedne ulice, gde već ima viših kuća....neke kancelarije je trebalo smestiti u privatne kuće.....“ Početkom veka su, između ostalog, i ovako govorili o gradskoj kući: „Niko nije žalio dobru staru hrpu kamenja kada se radilo o njenoj obnovi ili ponovnoj gradnji. To znači da zgrada nije bila pošteđena ni kao starina ni kao spomenik kulture, ukoliko joj je nedostajalo građevinske i ornamentalne lepote, a estetski aspekti očigledno su govorili više protiv nje nego u njenu korist.“[2] (
Izgradnja nove ili treće gradske kuće počela je 1908. godine. Pregovori o novoj gradskoj kući su počeli 1906. godine i u njima je glavnu ulogu imao Karolj Biro (dr. Bíró Károly), gradonačelnik Subotice. Na tom položaju je bio od izbora krajem 1902. godine, kada je porazio protivkandidata, dotadašnjeg gradonačelnika i neospornog vođu Lazu Mamužića, čiju ideju o rušenju stare i podizanju nove varoške kuće, upravo one realizuje. Bivši gradonačelnik, ne samo da nije uspeo u svom naumu, nego u žestokim političkim borbama biva optužen za malverzacije i poražen, te ubrzo i umire.
Razvoj grada u narednom periodu biće obeležen pečatom ruke Karolja Biroa. Za realizaciju izgradnje tako velelepnog objekta kakva je Gradska kuća neophodna su bila velika sredstva, do kojih je grad došao prodajom 2000 jutara zemlje peska i zemlje. Zbog toga je ostala uzrečica da je Gradska kuća nastala na pesku i od (prodaje prim. aut.) peska.
Sa druge strane, subotičani su navikli na staru gradsku kuću i nisu se radovali njenom rušenju. Tadašnje novine pratile su događaje i bile su veoma kritične. Zbog izgradnje nove gradske kuće srušeno je i nekoliko zgrada pored stare gradske kuće. Stanovništvo je i u vreme izgradnje bilo dosta kritično.
(prilog 9-Neven,19.5.1909.)(Prilog 10- izgradnja 1910.)
Projektanti nove gradske kuće su Marcel Komor i Deže Jakab. Obojica su bili iskusni projektanti, a u Subotici su bili poznati i po Subotičkoj sinagogi za neološku jevrejsku zajednicu. U gradskom veću mnogi su mislili da bi nova gradska kuće trebala da bude u neobaroknom stilu, kao gest poštoavanja prema Mariji Tereziji (koja je gradu dodelila privilegije, 1779. godine). Ipak, odluka je bila da ona bude projektovana u stilu mađarske secesije.
Gradska kuća je sa svim njenim delovima izgrađena 1910. godine, i 20.8.1910. osvećena, radnje u prizemlju su useljene s početkom novembra, počeo je i rad pojedinih gradskih službi, ali je u potpunoj funkciji tek od 1912. godine, jer je tada završeno ukrašavanje enterijera. (prilog 13-
Subotica, grad u razvoju
Krajem XIX i početakom XX veka Subotica se menja, napreduje i izgrađuje. To se opaža kako na privredno ekonomskom, kulturnom i urbanističkom, tako i demografskom polju. Tako je Subotica 1870. godine treći grad Ugarske, odmah iza Budimpešte koja ima 270 685 i Segedina sa 71 022 stanovnika. Novi Sad ih tada ima 19 303 a Sombor 24 27. Od 1880. godine, po rezultatima državnih popisa koji su obavljani svake desete godine, stanovništvo našeg grada beleži konstantan rast.
Rast broja stanovnika Subotice je bio specifičan u okvirima drugih mađarskih županija, pošto je bio veliki prirodni priraštaj i pored izraženog mortaliteta u prvim godinama, a manje se oslanjao na doseljenike. Tako je prirodni priraštaj za period 1901.-1910. bio 7794, a doselilo se tek 3223. lica.
Zahvajujući segedinsko - somborskoj železničkoj pruzi (1869.) a zatim i budimpeštansko – beogradskoj i izrastanju u prometno čvorište, ubrzava se urbani razvoj. Zasuta je bara koja je odvajala železničku stanicu od grada. Dalji ulaz ka centru varoši vodio je ulicom koja će izrasti u jednu od glavnih gradskih šetališnih odrednica – tzv. korzo. Ona izlazi na glavni trg kojim je dominirala upravo Gradska kuća.
Kao plod privrednog razvoja, u zadnja dva desetleća XIX veka, i grad ubrzano menja svoj izgled. Na njegovom uređivanju je počeo da radi već gradonačelnik Lazar Mamužić[3], koji je dao da se izradi regulacioni plan, započinje kaldrmisanje, a od 1891.godine i asfaltiranje ulica i uvođenje kanalizacije. Osvetljavaju se gradske ulice, prvo petroleumskim lampama, zatim gasnim[4] i na kraju od 1897. godine električnim.
Od samoga kraja XIX i početkom novoga veka Subotica dobija nekoliko javnih objekata. Tako je objekat Nacionalne kasine (danas Biblioteka) izgrađen 1894.godine, Gradska bolnica „Marija Valerija“ – 1897, kasarna na palićkom putu – 1899. godine, zgrada stare Kolevke 1900, crkve Sv. Roka – 1896. i Sv. Đurđa – 1897.godine. Izgrađene su salaške škole, zabavišta, železnička stanica.
Godine 1910. unutrašnji deo grada ima 622 hektara, 250 ulica i 14 trgova. “U osam gradskih kvartova (krugova) i Šandoru živelo je 1910. godine 46 762 osoba, dok je na široj teritoriji grada živelo 46 470 stanovnika."[5]
„Secesijska Subotica bila je grad mladih. Samo četrvtina stanovništva bila je 1910. godine starija od 40 godina, a mladi do 20 godina činili su gotovo polovinu stanovništva. Slika bi bila još upečatljivija da Subotica nije bila neslavni rekorder među gradovima, i to na državnom nivou, po smrtnosti dece. U ukupmom broju umrlih deca koja su okončala živort do navršene 5. godine starosti činila su danas neshvatljivih 50 - 60%.“[6]
Između 1903. i 1912. Grad ulaže velike sume u popločavanje ulica. U tom periodu površina od 126 684 kv. metara kolnika je dobila odgovarajuće pokrove ili bila popločana. Pločnika ima 74 km, od čega ih je 36 km asfatiranih, 18 popločanih ciglom.
Snabdevanje vodom su obezbeđivali bunari, otvorenog tipa, koji se sve više zamenjuju onima sa pumpom i arteskim. Grad nije imao vovdovod.
Vesnici prodora modernih tekovina na ove prostore bili su i: pojava prvog automobila – 1901, prvi let avionom Ivana Sarića - 1910. kao i prvi stalni bioskop iste godine.
O značaju Gradske kuće u očima vladajuće gradske elite, govori da su 30.11.1912. godine gradske vlasti donele odluku da se na Svetskoj izložbi građevinarstva u Lajpzigu 1913.godine Subotica predstavi upravo sa novoizgrađenim objektima na Paliću i sa Gradskom kućom.
Grad, daleko od linije sukoba i frontova, u čitavom periodu 1914-1918. nije za vreme rata trpeo razaranja.
Vlast- gradonačelnici
Slobodni kraljevski grad Subotica, po statusu u rangu županije, je na čelu imao gradonačelnika pored velikog župana. Gradonačelnik je predsedavao i vodio rad gradskog veća.
Obuhvatala je teritoriju 169 190 katastarskih jutara i 507 kv. hvati.
DR KAROLJ BIRO (Bíró Károly) (21.1.1864. - 21.2.1952. )
Školovao se u Subotici i Budimpešti, doktor pravnih nauka postao je 1887. Od 1889. radi kao advokat. Na izborima krajem 1902. godine, Karolj Biro izabran je za novog gradonačelnika. Po dužini obavljanja funkcije drugi je u subotičkoj istoriji, iza svoga prethodnika Lazara Mamužića koji je grad vodio 18 godina (1884-1902). Neraskidivo je vezan za podizanje Gradske kuće. Zahvaljujući upravo njemu i njegovoj inicijativi došlo se do realizacije toga projekta. Nakon promena imperiuma nastavio je da živi i radi u Subotici.
Na funkciji gradonačelnika: 21.12.1902. -11.11.1918.
DR LUKA PLESKOVIĆ ( dr. Pleszkovich Lukács)
Studije i doktorat prava okončava u Budimpešti. Kao komesar mađarske vlade u Budimpešti vršio dužnosti gradonačelnika i velikog župana. U kasnijem periodu nastavio da deluje u pravcu afirmacije mađarskih interesa u gradu. Bio je istaknuti član Mađarske partije i predsednik udruženja Népkör.
Na funkciji v.d. gradonačelnika: 12.11.1918. – 19.11.1918.
SUBOTICA U NOVOJ KRALJEVINI (1918-1941)
Ulaskom voza koji je nosio VIII pešadijski puk srpske vojske, na železničku stanicu, 13.11.1918. godine, smatra se da je započela promena imperiuma. Istorijski događaji do kraja te godine su se odvijali velikom brzinom. U Novom Sadu je 25.11.1918. godine proglašeno otcepljenje ovih teritorija od Ugarske i pripajanje Kraljevini Srbiji, a nesumnjivo najzanačajni od svih bio je trenutak formiranja nove države južnih Slavena 1. decembra iste godine. No međutim, sve do potpisivanja tzv. Trianonskog sporazuma 4.6.1920. godine, u međunarodno pravnim okvirima koji su bitno determinisali i društvenu klimu, vladao je jedan državno pravni provizorijum.
Povlačenjem demarakacione, odnosno kako će pokazati nove granične linije, Subotica je izgubila jednu petinu svoje teritorije, Mađarskoj je pripalo 16 996 jutara (195 kv. km.), delova pustara Tompa, Kelebija i Čikerija, sa oko 8000 svojih stanovnika salašara.
Po ulasku u novu državnu formaciju, koja je imala istorijski vrlo kratko ali sadržinom zbijeno i gusto trajanje - nepune 23 godine, Subotica je u svoj punoći i složenosti društvenog života, odavala niz svojih specifičnosti isto kao što je oslikavala sve teškoće i bremenitosti kojima je obilovala Kraljevina SHS.
Centralna vlast je već 27.01.1920.godine kraljevim ukazom osnovala u Subotici pravni fakultet. Tim činom je jasno pokazala sa koliko sigurnosti u krajnji ishod se odnosi prema najsevernijoj tački novih teritorija.
Teške socijalne prilike u gradu uz one koje se prelivale iz susedne Mađarske, gde je bila revolucija, rezultirale su 18.04.1920.godine tzv. Zelićevim pučem. Pobuna je ugušena, a sam Zelić pritvoren i kako se smatra bačen sa III sprata Gradske kuće[7].
Veliko slavlje je bilo 20.06.1920.godine. Tada se proslavljalo potpisivanja mira sa Mađarskom, pekao se vo na ražnju na Trgu. Sa balkona Gradske kuće skup je pozdravio i dr Vranje Sudarević veliki župan.
Grad - reperezentativan centar i zaostala periferija
Od samih početaka povarošivanja, izrastanja u gradsko naselje, od polovine XVIII stoleća, Suboticu kao administrativo upravnu celinu odlikuju neke osobine koje se kao konstanta protežu maltene sve do danas. Tako se može istaći da se prostire na velikoj površini, da užem gradu gravitiraju okolna naselja i salaši a to sa sobom povlači i vrlo specifičan teritorijalni raspored populacije. U 1925. godini, približno polovina se nalazila u užem gradu, sa naznakama karakteristika građanskog sloja, a druga polovina po okolnim mjestima i salašima, sa osobinama i karakteristikama bližim stanovništvu sela. Suboticu ili kako je glasio zvanični naziv - Slobodni kraljevski grad Suboticu (Szabad királyi város), od dobivanja tog statusa 1779. pa i po ulasku u novu državnu formaciju 1918. godine, kada je izgubljen svaki sadržaj toga pojma, kao političko - administrativno područje činili su teritorija užeg grada (unutrašnji grad) sa okolnim pustarama – naseljima (spoljašnji grad). Ona je zuzimala površinu od ukupno 974,5 km². Po podacima gradskog inženjera Koste Petrovića iz publikacije Kr. Slobodni grad Subotica i kupalište Palić štampane 1928. u Nutarnjem gradu je bilo oko 60 000 stanovnika, u Kupalištu Palić 2 500, a na Pustarama oko 40 000.
U celini mora se govoriti o relativnoj zaostalosti u oblasti gradsko komunalne infrastrukture. Dovoljno je samo reći da Subotica u čitavom međuratnom periodu nije dobila javnu vodovodnu mrežu, snabdevanje je vršeno sa javnih (arteških ili dubinskih) i privatnih bunara, kanalizacija je bila izgrađena samo u manjoj dužini, a i ta je bila dobrim delom otvorenog tipa, većina puteva je bila bez kamenog kolovoza (kaldrme) ili asfaltnog sloja, to jest bili su to tzv. letnji putevi, zimi gotovo neupotrebljivi zbog blata, javno osvetljenje je pokrivalo samo manji deo centra grada.[8]
Upravo samo taj deo, oko monumentalne Gradske kuće, odavao je sliku i utisak grada, tu su bile koncentrisane zgrade javnih ustanova, kuće i palače bogatih građana, trgovačke i druge radnje, tu je bila tramvajska pruga, ulice kao i trotoari popločani. Već samo nekoliko blokova dalje od tog blještavog reprezentativnog dela bile su skromne kuće od naboja siromašnijih subotičana. Uobičajeno je bilo da se privatne kuće na periferiji grade od naboja, čepića (zemlje) sa pokrovom od trske ili crijepa. Većina izgrađenih su prizemne, rijetke su spratnice. U Aleksandrovu, na zemljištu (tzv. Novo selo) dobijenom od Ministrstva za agrarnu reformu, grade se kuće naseljenicima.
U 1922. godini Subotica ima 15 520 kuća, od toga ¾ su građene od naboja. Takva situacija menjaće se vrlo sporo.(prilog-Karta (1950) o materijalima gradnje u Subotici) Periferija je još više ličila na selo, kako po tipu nastambi, tako i po odsustvu infrastrukture, sa blatnjavim ulicama bez ikakvog osvetljenja. Možda i u tim činjenicama treba tražiti i korene raspostranjenog označavanja Subotice kao najvećeg evropskg sela. A ona je zaista bila velika po površini, toliko da bi se po pokazataljima nekih drugih gradova, tamo moglo smestiti tri puta više stanovnika. Jeste da se i ogromna većina stanovništva bavila poljoprivredom, ali Subotica nikako nije bila – selo. Pre bi se moglo reći, da je ona posedovala i izgrađivala sve ono što karakteriše gradove, počevši od materijalne osnove, privrede, ekonomije, poljoprivrede, trgovine, bankarstva, preko saobraćajnih komunikacija, železničkih ali i tramvajskih pruga, do dometa u oblasti kulture i prosvete, pozorišta, fakulteta i škola. Ipak, zadržavala je usađene osnove ravničarskih naselja. Imala je gradsko jezgro i tanak sloj građana, oko koga se koncentrisalo ostalo mnogobrojno stanovništvo. Drugi gradovi poput Beograda, Zagreba ili nama bližeg Novog Sada, koji su uneli u novu državu slične ili znatno manje demografske potencijale, razvijali su se mnogo brže i uspješnije od Subotice. Otežavajuće okolnosti za Suboticu u tom vremenu su bili njen pogranični položaj, relativna demografska dominacija mađarskog stanovništva, njen dominantno poljoprivredni karakter u produkciji, malobrojnost slovenskog (srpskog, hrvatsko - bunjevačkog) građanskog sloja.
Jedna od karakteristika Subotice je bila da se teritorija grada prostirala na velikoj površini. Tako nalazimo podatke da je atar grada 1914. godine iznosio 169 192 jutara i 334 hvati, od toga 118 883 jutara i 881 hvati oranica, a 1918. godine se smanjio na 116 928 jutara, od toga 9686 jutara i 1105 hvati oranica.[9] Grad je imao u svom posedu i davao u zakup zemlju. O važnosti tog načina finasiranja gradske blagajne govori i sam put kako je došao da novca za izgradnju Gradske kuće, ali se pravdao i za stagnaciju u kasnijem vremenu: “Subotica danas, od dana do dana sve više propada, pošto je izgubila veći deo svoga imanja, i to:
a) razgraničenjem otpalo je Mađarskoj 16 884 kat. jutara,
b) agrarnom reformom oduzeto je 11 163 kat. jut.
Dakle Subotica izgubila je 28 047 kat. jut.“[10]
Zamena simbola vlasti
U GRADSKOJ KUĆI
Jasno je da vladajućoj ideologiji i praksi nisu odgovarali elementi iz mađarske nacionalne istorije i kulture kojima se bili ugrađeni u Gradsku kuću. Oni su bili sklonjeni ili zamenjeni. Tako su skinuti i sklonjeni vitraži iz velike većnice, dok su plastike sa grbnom ornamentikom na spoljašnjim delovima zamenjene. Tako je inž. Iso Starsburger dobio nagradu za postavljanje državnih grbova na Gradsku kuću.[11]
U 1921. godini vrši se nabavka natpisa ćirilicom i latinicom, nacionalnih grbova i jugoslovenske trobojke od fabrike Žolnai.[12]
Dva lifta su počela da se upotrebljavaju za prevoz stranaka i posetilaca od 1. juna 1920.[13]
Liftovođe su naplaćaivale i karte u zavisnosti da li se ide na I, II ili III sprat. Samo su nameštenici u zgradi i vojni invalidi mogli da se voze besplatno.
U 1928. godini vrši se nabavka 300 kg ulja za patose, a u ponudi je stajalo da je prvoklasno i „bez nesnošljiva mirisa“.
Redovne popravke i održavanje objekta su vršene[14] kontinuirano.
S početka dvadesetih godinama i Ministarstvo unutrašnjih dela se interesuje za umetnička dela koja su ostala iz mađarskog perioda. Tako po njihovom naređenju br. 348/1924 koje je klasifikovano kao poverljivo, gradski inženjerski ured dostavlja popis umetničkih dela kojima su autori Mađari. On je razvrstan na grupe. Tako su popisane:
A) „slike na staklu” od Mikše Rota (18 komada),
B) „slike sa masnom bojom” (21 delo),
C) „kiparske radnje” ( dva dela).
To pitanje je intrigiralo subotičku javnost i pojedince. Tako je jedan revnosni detektiv Državnog tajnog redarstva za B.B.B. svojim dopisom od 30.01.1926.godine skrenuo pažnju svome šefu da se na ulazu u Veliku većnicu, na stubovima još i danas nalaze simboli mađarske krune, na zidovima spomen natpisi, a „u prozorima izrađeno slikano nova gradska kuća i stara a više njih stoji ispisano mađarskim slovima Szabatka szabad kiralyi varos...“ Detektiv smatra da te stvari treba odmah ukloniti, da „nas ne bi neprijatelji ismevali“. Kao rezultat toga inženjerski ured pokreće postupak „preinake građevnih ukrasa u varoškoj kući, koji napominju staru mađarsku vladavinu“ i sastavlja predračun o tim poslovima. On je iznosio 19 800 dinara. Ali pošto gradsko računovodstvo piše da nema toliko novaca u proračunu, tim radovima se nije pristupilo.
Sličnog je sadržaja i predmet sa dopisom poznatog subotičkog novinara i pisca Lazara Stipića. On piše gradskim vlastima 30.03.1926. godine i postavlja pitanje šta nameravaju učiniti sa „onim mađarskim historijskim slikama i staklenim mozaicima, koje imaju veoma veliku vrednost, ali su zbog svoje sadržine osuđene na potpuno isključenje iz javnosti”. Dalje novodi da su one izložene propadanju. Upravo zbog toga, „kada grad već ne može imati druge koristi od ovih skupocenih stvari” on daje predlog da bi ih trebalo što pre prodati, pa bi time Grad došao do kapitala. Navodi da se i gradonačelnik Albe Malagusrki kao i članovi Senata slažu sa tom idejom. Ipak se odustalo od prodaje tih vrednih umetničkih dela, a ona su i dalje ostala u gradskom vlasništvu sakrivena u podrumima Gradske kuće, čekajući neka druga vremena. Jasno je da se Stipićeva namera ukalapala u tadašnju praksu prema mađarskoj ostavštini, a koja je bila vođena smernicama tada vladajuće ideologije.
Događaji
oko i u GRADSKOJ KUĆI
U gradskoj kući i oko nje dešavalo se mnogo toga što je odražavalo vreme i društvenu klimu pojedinih perioda. Bilo je tu političkih skupova, mitinga, poseta, izložbi, predstava... Subotička društva i udruženja, kao i one gostujuće, redovno koriste mogućnost da održavaju svoje predstave, koncerte, zabave u Gradskom pozorištu, Hotelu Zlatno jagnje, Velikoj većnici gradske kuće, ali u drugim prostorima. Radi toga oni su morali da se prvo obrate Senatu, a on im je izdavao odobrenja, odnosno dozvole za održavanje, određivao takse, gradski porez na ulaznice, cene za troškove struje, čišćenja i ostalih usluga koje su dobivali od gradskih službi. Tako je i Gradska kuća bila mesto nekoliko značajnih događanja. Isto tako, Velika većnica, atrium i drugi prostori poslužili su da ugoste mnogobrojne značajne goste.
U kratkoj hronologiji ističemo samo neka događanja koja su vezana za te prostore:
Novembra 1910.godine useljeni su trgovci u radnje u prizemlju i od tada taj prostor ima takvu funkciju.
(prilog-Bácsmegyei Napló, 6.11.1910.)(prilog-Bácsmegyei Napló, 25.12.1910.)
Zasedanje Narodnog odbora Bunjevaca i Srba na dan dolaska voza sa srpskom vojskom 13.11.1918. godine.
U Velikoj većnici otpočeo je 24.03.1919. godine Kongres socijademokratskih organizacija Bačke, Banata i Baranje[15].
Njegovo veličanstvo regent prestolonaslednik Aleksandar posetio je Suboticu i prenoćio upravo u Gradskoj kući 26.07.1919. godine.[16] Održao je i pozdravni govor sa balkona u kome je istakao da je „Subotica naša i ostaće naša!“
Održan je kongres invalida u Gradskoj kući 28.03.1920.godine i najavljen štrajk od sledeceg dana.
Opšti štrajk železničara započeo je u noći 15./16.04.1920.godine u čitavoj zemlji. Mase sveta kretale su se i ulicama oko Gradske kuće.
U noći /19/20.04.1920. godine manja grupa proletera i seljaka, predvođena Ištvanom Rutai i Josipom Zelić[17] izvodi pokušaj puča. Uhapšen i po policijskom izveštaju izvršio samoubistvo skokom sa III sprata Gradske kuće (dok je verovatnije da je bačen).
Novoosnovana Jugoslavenska Napredna Nacionalna Omladina u Subotici na Trgu slobode pred Varoškom kućom[19] održala zbor da prosveduje protiv italijanskog napada na Rijeku, „protiv italijanskog imperijalizma i madžarske iredente”.[20]
Na sednici gradske skupštine 26.8.1927, predstavnici Mađarske stranke prvi put govorili mađarskim jezikom na zasedanjima od 1918. godine.
Veliki događaj je bio 27.11.1927.godine kada je otkriven spomenik caru Jovanu Nenadu.
Predsednik vlade general Petar Živković i Ban Dunavske banovine Radosav Dunjić posećuju Suboticu 4.05.1930. godine. Primljeni su u Gradskoj kući.[22]
Veliki zbor 9.04.1933. godine na Trgu slobode protiv revizije mirovnog ugovra sa Mađarskom.
Sokolski slet održan je od 26. do 30.06.1936.godine [23]. Tom prilikom grad je posetila delegacija vlade i održala govor sa balkona Gradske kuće.
Okupacione mađarske trupe 12.04.1941.godine vrše streljanja civila oko Gradske kuće.
Svečanostima proslave mađarskog hleba 27.07.1941.godine prisustvuje i Mikloš Horti.
Tokom rata u bombardovanjima iz vazduha nisu naneta oštećenja Gradskoj kući.
GRADSKA KUĆA
i funkcija vlasti
U novom sistemu vlasti, do 1927. godine, dolazi do obnavljanja, samo po formi, administrativno upravnog sistema iz perioda Austro- Ugarske. Subotica, Slobodni kraljevski grad (Szabad királyi város), po mađarskom administrativno teritorijalnom ustroju, bila je u rangu županije i imala svog Velikog župana, državnog činovnika kojeg je postavljala vlada u Budimpešti. Subotica će, zadržati taj naziv i status ali u novim državno pravnim i političkim okolnostima, on će biti sasvim formalnog karaktera. Za razliku od nekadašnjeg sistema gde se u popunjavanju gradske skupštine, pored imovno poreznog cenzusa koristio i specifičan izborni sistem[24], u novim uslovima su gradski funkcioneri u gradskoj upravi - Senatu, (Gradskom načelstvu, Gradskom poglavarstvu od 1934.) počevši od gradonačelnika, zatim i svi odbornici, u gradskom predstavničkom telu - Narodnom odboru (do 29.8.1919.), zatim Proširenom Senatu, Gradskom odboru (od 1929.) i Gradskom veću (od 1934.) imenovani od strane centralnih vlasti, a time samoupravnost "slobodnih kraljevskih gradova" nije poštovana u temelju.[25]
Gradski izvršni organ vlasti bio je Senat. Skupština sa svojim telima, odborima i stručnim odborima imala je precizno određen delokrug.
Na čelu Subotice nalazio se gradski načelnik (gradonačelnik). Pored njega do 1931. godine postoji i mjesto Velikog župana, kao direktnog predstavnika centralnih vlasti. Na te funkcije se dolazilo imenovanjima[26] od strane centralnih vlasti. Samo one lokalne političke opcije koje su imale većinu u državnom parlamentu, mogle su da očekuju da kaniduju svoje ljude na ta mesta. Samo u jednom slučaju -1927. godine, zbog naraslih pritisaka i zahteva za uvođenjem minimuma demokratičnosti, održani su lokalni izbori[27], a na osnovu njih i izabran gradonačelnik[28] .(prilog- Kandidatska lista dr Stipića)
Polje rada gradske uprave, odslikava podela na odeljenja: administrativno, ekonomsko, kulturno socijalno, tehničko, finansijsko, odvetništvo, fizikat, vojno i ured gradonačelnika (do 1931.); koja je sa manjim izmenama postojala u čitavom međuratnom periodu. Predstavničko telo je imalo različit broj članova, znatno manji nego pre rata, u 1921. godini - 200, 1927. - 100, 1929. - 60, 1934. - 72. Tom broju se dodavao određen broj funkcionera koji su po dužnosti bili njegovi članovi. Ukupan broj službenika je isto varirao, od 516 - 1923. godine, do 340 početkom 1934. godine. Treba imati u vidu da je to samo osoblje u upravi, a ukupan broj svih gradskih službenika, uključivši i druge gradske institucija - biblioteku, muzičku školu, bolnicu, redarstvo (do 1929.), veterinarsku službu, putare, vatrogasce i druge bio je mnogo veći. Uvođenje sistema oblasti, koje su predviđene još 1922. godine[29], a parcijalno zaživele 1923. godine, karakteriše period od 1927. do 1929. godine. Sedšte Bačke oblasti u kojoj se nalazila i Subotica bilo je u Somboru.
Promenama administrativno-teritorijalnog sistema 1929. godine u skladu sa tada izvršenim političkim promenama, Zakonom o nazivu i podeli Kraljevine Jugoslavije na upravna područja, uvedena je krajem te godine podela na banovine. One su se delile na srezove i opštine, te samoupravne gradove kakav je status imala i Subotica, koja se nalazila u Dunavskoj banovini.
Zakonom o gradskim opštinama iz 934. godine Subotica dobija status gradske opštine. Tim zakonom su regulisana pitanja i oblasti koja su u nadležnosti opštinskih, gradskih
uprava i razgraničena od nadležnost državnih upravnih tela, kakvi su bili srezovi. "Zakonom o obrazovanju novog sreza subotičkog" 20.07.1934. godine obrazovan je "...novi srez subotički sa sedištem u Subotici u Dunavskoj banovini u koji ulazi područje gradske opštine Subotica".[30] To je značilo da se njegova teritorijalna nanadležnost poklapala sa opštinskom.
Reakcije subotičke javnosti bile su dosta burne, pa je upravo zbog toga predsednik opštine i održao sledeći govor u Gradskom predstavništvu, septembra 1934. godine. "Ovom prilikom želim razbiti neke zablude, koje se izgleda hotimično šire među građanstvom sa namerom, da se stvori neraspoloženje. Pronose se glasovi da je grad prestao biti grad i da će novim Zakonom postati selo to sve sa providnom tendencijom. Zna se da je sl. kr. grad kao takav već odavno prestao, ostala je samo titula koja potiče još iz starog feudalnog doba. U ona doba s titulom ovom pripadale su i neke privilegije, a one su već davno ukinute. Donošenjem novog Zakona ukinuta je samo ona titula, koja inače nije ništa značila i ovim Zakonom su postali svi gradovi kraljevski i slobodni. Protestuje se i protiv zablude, da je donošenjem Zakona o Sreskom načelstvu pao nivo grada na seosku opštinu. Sresko načelstvo je opšta upravna vlast prvog stepena i autoritativnije će pretstavljati državnu vlast, dok prema gradskoj opštini kao samoupravnom telu nema nikakve ingerencije, jer gradovi podležu neposredno nadzoru Kr. Banske Uprave."[31]
Samouprava gradova, pa tako ni Subotice neće poprimiti realne sadržaje ni u narednom periodu. Uklapanjem u novu strukturu organizacije vlasti, subotička opština će samo izgubiti deo ingerencija kojima je do tada raspolagala. Jedno od objašnjenja za stvaranje sreza subotičkog, svakako je i sledeće: "Ovaj srez je oformljen zbog pribavljanja većeg autoriteta administrativno - teritorijalnoj vlasti u Subotici, obzirom da se nalazila u graničnom području, uz to još i najprometnijem u putničkom i drugom saobraćaju sa susednom Mađarskom"[32]. Srez je bio pod ingerencijama centralnih vlasti.(prilog -dr Veljko Momirović)
Prvi načelnik je bio dr Svetozar Stričević, pravnik, a nakon njega od januara 1935. godine dr Veljko Momirović, isto pravnik. Pretsednik opštine, inž. Ivan Ivković Ivandekić, tokom avgusta 1934. godine, na osnovu naređenja KBU I br. 18934 od 13. 08., organizuje useljenje Sreskog načelstva u prostorije Gradske kuće. On izdaje naređenja podređenim službama u okviru Tehničkog odeljenja za pripremu kancelarija za novu državnu ustanovu, koja u Gradskoj kući, dobija na korištenje prostorije br. 127 i 128 na II spratu, te za postavljanje naslovne table na ulazu.
Tokom 1939. godine i kroz rad Načelstva provejava dah ratne atmosfere. Mada su
mobilizacioni planovi bili u nadležnosti gradskog Vojnog odeljenja, civilne vlasti, pa tako i Načelstvo dobijaju niz naredbi i okružnica u vezi snabdevanja stanovništva, vežbi evakuacije u slučaju napada iz vazduha, zamračivanja... U trenutku ulaska mađarskih trupa u Suboticu, 12. aprila 1941. godine, na funkciji predsednika opštine bio je advokat Vladislav Lipozenčić a na mestu sreskog načelnika - Đura Rebić.
USTANOVE U GRADSKOJ KUĆI (1912-1944)
Period
|
ustanova
|
sprat
|
soba
| |
FÖISPÁNI HIVATAL
| ||||
1912-1918
|
Föispáni hivatal
|
I
|
29
| |
VELIKI ŽUPAN
| ||||
1918-1929
|
Veliki župan
|
I
|
29
| |
FÖISPÁNI HIVATAL
| ||||
1941-1944
|
Föispáni hivatal
|
I
|
29
| |
1944-
| ||||
GRADSKA UPRAVA
| ||||
1912-
|
Polgármesteri hivatal
|
I
|
75
| |
1918-
|
Gradonačelnički ured
|
I
|
75
| |
1941-1944
|
Polgármesteri hivatal
|
I
|
73-76
| |
1918
|
Državno matičarsko zvanje
|
I
|
34
| |
Finansijsko i ekonomsko odeljenje
|
I
|
41
| ||
Socijalno i vojno odeljenje
|
I
|
133
| ||
VÁROSI SZÉKHÁZ
| ||||
1941-1944
|
Katanai ügyostály
|
I
|
123-128, 129, 133, 135,
| |
1918-1941
| ||||
Kulturno i administrativno odeljenje
|
I
|
67
| ||
Gradsko računovodstvo
|
I
|
38
| ||
Gradsko porezno odeljenje
|
I
|
61
| ||
Gradsko odvetništvo
|
I
|
72
| ||
Siročadsko odeljenje
|
II
|
92
| ||
Građevinsko odeljenje
|
II
|
92
| ||
Siročadsko odeljenje
|
II
|
92
| ||
Gradski fizikat
|
III
|
149
| ||
GRADSKA POLICIJA
| ||||
Šef Policije
|
II
|
120
| ||
Političko odeljenje
|
II
|
119
| ||
Krivično odeljenje
|
II
|
115
| ||
Policija mesta
|
II
|
107, 108
| ||
Obrtno odeljenje
|
II
|
127
| ||
Prijavno odeljenje
|
II
|
124
| ||
Dežurni organi
|
II
|
108
| ||
1912-1944
|
Policijski pritvor
|
III
| ||
GRADSKO TROŠARINSKO ODELJENJE
| ||||
Šef trošarine
|
II
|
81
| ||
URED ZA JAVNU ČISTOĆU
| ||||
polusprat
|
15
| |||
OBLASNA ZAŠTITA DECE I MLADEŽI
| ||||
1925
|
Oblasna državna zaštita dece i mladeži
|
III / II
| ||
SUD ZA STANOVE
| ||||
1925
|
II/III
| |||
DRŽAVNA BAKTERIOLOŠKA STANICA
| ||||
1921
|
Bakteriološka stanica
|
III
|
147
| |
1921
|
Pasterov zavod
|
III
|
147
| |
1921
|
Hemijski laboratorij
|
III
|
147
| |
1941-1944
|
VÁROSI BAKTEREOLÓGIAI INTÉZET
| |||
III
|
147
| |||
VLAST: Gradonačelnici, predsednici opštine
DR STIPAN MATIJEVIĆ
Rođen je u Subotici 1872. godine. Stipan Matijević je po profesiji bio pravnik, koji je nakon školovanja u Subotici pravne nauke završio u Budimpešti. I pre rata je bio angažovan u javnom životu. Nakon smenjivanja je radio kao javni beležnik. Napisao je 1928. godine, memoarsko delo, "Događaji koji su se odigrali za vreme mog javnog delovanja". O značaju uloge dr Matijevića, i samog perioda u kome je on gradonačelnik, najbolje svedoče reči zahvle koje njemu lično i saradnicima upućuje „Narodna uprava za Vojvodinu“, na savesnom i rodoljubivom radu koji su "... omogućili da uspešno obavimo jedan od najvažih poslova u istoriji naroda srbskog, posao odkidanja ovih bogatih pokraina Ugarske i pripajanje istih Kraljevstvu Srba, Hrvata i Slovenaca." Za svoje zasluge, odlikovan je 1925. godine ordenom Svetog Save. Preminuo je 1939. godine.
Na funkciji gradonačelnika: 20.11.1918 – 03.05.1920. ( Obavljao je i funkciju Velikog župana 20.11.1918. - 3.05.1920.) (prilog- Dr Stipan Matijević)
DR VRANJE SUDAREVIĆ (Subotica, 19. 9. 1868. – Subotica 14. 05. 1924.).
Potiče iz bogate zemljoposedničke bunjevačke porodice. Tako je i sam bio je virilista (na osnovu visine poreza ) u mađarsko vreme a time i postavljen u gradsku skupštinu. Studirao je medicinu u Budimpešti. Zbog očeve smrti prekinuo je studije ali ipak 1899. postaje lekar. Društveno aktivan za vreme školovanja, tako je bio poverenik Matice Hrvatske za Suboticu, saradnik u Kolu mladeži, među osnivačima je Zemljodilske Štedionice ( 1904 ), i Bunjevačke stranke ( 1906 ), urednik Nevena od 1903. do 1910. Bio je narodni zastupnik u Konsituanti (1920.), i Narodnoj skupštini (1923.). Na funkciju gradonačelnika postavljen je kao član Bunjevačko-Šokačke stranke ( BŠS ).
Na funkciji gradonačelnika 04.05.1920. – 08.11.1920. (Veliki župan 4.05.1920. – 8.11.1920. ) (prilog- Dr Vranje Sudarević)
DR ANDRIJA PLETIKOSIĆ (dr. Pletikoszich András) ( 1885? – ?)
Pravnik, advokat. Potiče iz ugledne bunjevačke familije. Pletikosić je u Subotici završio osnovnu školu i gimnaziju, a onda je otišao na studije u Budimpeštu gdje se družio s ostalim bunjevačkim studentima, od kojih će mnogi kasnije igrati važnu ulogu u bunjevačkom društvenom i političkom životu (Mirko Ivković Ivandekić, Babijan Malagurski, Stipan Matijević, Vranje Sudarević). U Budimpešti je Pletikosić položio doktorat i pravne studije. Posle povratka u Suboticu ušao je Pletikosić u političke vode, angažuje u Nezavisnoj (Košutovoj) stranci, i započinje da radi kao advokat. Smatrali su ga za mađarizovanog Bunjevca. Nakon rata on je dugo bio izvan glavnih političkih događaja. Zbog svoje promađarske orijentacije nije uživao poverenje Bunjevaca. Međutim, kada je demokratsko-radikalna vlast 1920. godine odlučila smeniti hrvatsku gradsku upravu, uzeli su upravo Pletikosića kao Bunjevca da obavi taj nezgodni politički posao. Od 1924. do 1934. obavljao je funkciju javnog beležnika u Bačkoj Topoli.[33]
Na funkciji gradonačelnika 08.11.1920. - 2.09.1922. (Bio je i Veliki župan 26.11.1922. – 23.04.1924.)
(prilog-Dr Andrija Pletikosić)
NIKOLA TABAKOVIĆ (Budimpešta, 1863.- ?) podgradonačelnik do 20.11.1924, a nakon toga 1924 gradonačelnik Velike Kikinde
Na funkciji v.d. gradonačelnika 2.09.1922. – 31.12.1922.
DR ANDRIJA PLETIKOSIĆ
Na funkciji gradonačelnika po drugi put: 31.12.1922.-23.4.1924.
ALBA ČURČIĆ MALAGURSKI (Subotica, 1881 – Subotica, 10.06.1927.)
Završio je Gimnaziju i 9 semestara medicine, ali ga je rat sprečio da postane lekar. Studirao u Budimpešti, gde je upoznao i svoju buduću suprugu – srpkinju po nacionalnosti. Angažovan u pripremama i organizovanju preuzimanja vlasti od Mađara u gradu, 1918. godine. Bio je među osnivačima Bunjevačko-srpskog narodnog obora. Od 1919. nalazio se u gradskoj službi. Bio je član Radikalne stranke i kao takav zastupao njene stavove i na mestu prvog čoveka grada, pošto je postavljen na mesto gradonačelnika 1924. Na toj funkciji ostao je do 1926, kada je penzionisan zbog bolesti. Umro je naredne 1927. godine. Javljao se i kao urednik “Danice”.
Na funkciji gradonačelnika: 23.4.1924.- 12.10.1924. (prilog-Alba Malagurski)
DR MIRKO IVKOVIĆ IVANDEKIĆ (Subotica, 12.02.1884.- Subotica, 13.12.1974.)
Pravnik, advokat. U Subotici završio Gimnaziju, a pravo u Budimpešti. Od 1911. godine ima advokatsku kancelariju u Subotici. U prelomim trenutcima okončanja rata 1918. deluje u grupi mladih hrvatskih intelektualaca koji su se pojavili kao jasna politička snaga, spremna da odgovori na tadašnju kriznu situaciju. Tako je kao predstavnik Narodnoga vijeća iz Subotice, uz Blaška Rajića, Stipana Vojnić Tunića sudelovao je na sednici Hrvatskoga sabora 29. X. 1918., na kojoj je proglašeno otcepljenje Hrvatske od Austro-Ugarske i uspostava Države Slovenaca, Hrvata i Srba. Bio je glavni gradski odvetnik od 20.03.1920. godine, a potom i veliki župan i gradonačelnik. Postavljen od strane kratkotrajne Davidovićeve vlade, pa će odmah nakon njenog pada i biti smenjen.[34] Preuzeo dužnost 11.10. a zakletvu položio 14.10. u Beogradu. Na političkom polju, u početku istanknuti član BŠS, zatim HSS, a kasnije prorežimskih stranaka. Tako je uspeo da bude izabran za narodnog poslnika na parlamentarnim izborima 1931. godine.
Na funkciji gradonačelnika: 13.10.1924. - 14.11.1924. (Veliki župan 12.10.1924. – 14.11.1924.) (prilog-dr Mirko Ivković Ivandekić)
FRANO VUKIĆ (Franz Mayer) (Dubrovnik, 29.4.1890. - )
Diplomirao pravo 1911. u Beču, optirao za KSHS 1919. godine kada i menja prezime. Dolazi u Suboticu gde je obavljao niz funkcija u gradskoj policiji i vlasti,[35]
Na funkciji v.d. gradonačelnika: 15.11.1924.-14.12.1924.
ALBA MALAGURSKI
Na funkciji gradonačelnika, postavljen po drugi put: 15.12.1924. – do 13.10.1926.
DRAGOSLAV ĐORĐEVIĆ (Zakuta /opština Kraljevo/, 14.1.1887. - ?)
Profesor, političar.U godinama 1911, 1912 predavač na privatnoj Gimnaziji u Paraćinu. Kao komadant artiljerijske baterije sa srpskom vojskom ušao u Suboticu 13.11.1918. U prvim danima nakon toga obavljao je funkciju šefa vojne cenzure. Godine 1919. venčan sa Marom Malagurski. Radio 1924. kao profesor u subotičkoj Gimnaziji, pa sa toga mesta dolazi na funkciju Velikog Župana. Nakon predaje dužnosti 28.4.1927. gradonačelnika, obavljao još nekoliko funkcija u državnoj upravi. Istaknut član Narodne Radikalne stranke, JRZ, ...
Na funkciji gradonačelnika: 14.10.1926. - 19.05.1927. (Veliki župan 23.04.1924.- 12.10.1924.; 11.11.1924. – 13.10.1926. ) (prilog- Dragoslav Đorđević)
DR DRAGUTIN STIPIĆ ( Subotica, 17.01.1883. - ?)
U I sv. ratu zarobljen u Rusiji, ostao sve do 1920. godine. I on je bio doktor pravnih nauka, radio je u gradskoj službi. U 1926. godini postavljen za Velikog župana. Na jedinim lokalnim izborima u Subotici, 1927. godine[36], glasovima svojih sugrađana dobio poverenje da obavlja funkciju gradonačelnika. Tako mu je 27.4.1927. Ministar MUD naložio telegramom dr Stipiću da se preuzme ured gradonačelnika Dragoslava Đorđevića, koji sutradan predaje dužnost i odlazi u mirovinu. Od 6.01.1929. razrešen dužnosti gradonačelnika, ali je u v.d. svojstvu ostao do 23.03.1929. godine.
Na funkciji gradonačelnika: 19.05.1927. – 23.03.1929 . (Veliki župan 14.10.1926. – 30.04.1927. ) (prilog- Dr Dragutin Stipić)
SELIMIR OSTOJIĆ (Beograd, 14.07.1875. - 19.10.1931. ) Vojnik, brigadni đeneral. Službovao
nakon rata od 1921. do 1924. kao zamenik zapovednika Zetske i Savske divizije. Od 1923.
unapređen u čin brigadnog generala, od 1924. do 1927. zamenik zapovednika Jadranske
divizije. Kao penzioner, postavljen na mesto prvog čoveka grada Subotice, odmah nakon
proglašenja šestojanuarske diktature. Preminuo na dužnosti, u Beogradu gde je i sahranjen. Kum prethodnika, Dragutina Stipića.
Na funkciji gradonačelnika: 23.03.1929. - 19.10.1931.
FRANO VUKIĆ
Na funkciji v.d. gradonačelnika: 20.10. 1931. – 29.03.1933.
INŽ. IVAN IVKOVIĆ IVANDEKIĆ ( Subotica, 26.05.1882. – 6.11.1968. )
Nakon završene gimnazije 1901., odlazi da studira u Budimpeštu na Tehnički fakultet, koji završava 1905. i postaje inženjer geodezije/arhitekture. Aktivan u javnom kulturnom životu i pre Prvog svetskog rata. Kao vojnik honvedskoga puka iz Osijeka zarobljen je 1915. na ruskom frontu. U vreme raspada Austro-Ugarske, s bratom Mirkom bio je član Bunjevačko-srpskog narodnog odbora u Subotici, a bio je i član subotičke delegacije na Velikoj narodnoj skupštini u Novom Sadu 25.11.1918, koja je proglasila otcepljenje od Ugarske. Od toga doba, s potiskivanjem Mađara s vlasti u Subotici, započinje i njegov uspon kao političara. Angažovanje je započeo u Bunjevačko-šokačkoj stranci (BŠS) a posle je delovao u Hrvatskoj seljačkoj stranci (HSS). Od 1931. menja pozicije i sa bratom deluje u vladinoj Jugoslovenskoj radikalnoj seljačkoj demokratiji (kasnije preimenovana u Jugoslovensku nacionalnu stranku) i posle u Jugoslovenskoj radikalnoj zajednici. Položaj prvog čoveka grada - gradonačelnika imao 1933.-34., a od tada predsednika opštine 1934.-38. Time je ovaj položaj zadržao najduže od svih gradonačelnika u međuratnom razdoblju. Stanovao u Šenoinoj ulici 28.
Na funkciji gradonačelnika, odnosno predsednika opštine: 29.03.1933. /25.07.1934./ - 17.11.1938.(prilog-Milan Stojadinović i Ivan Ivković Ivandekić)
MARKO JURIĆ, (Subotica 25.04. 1880. – Subotica 24.10.1949.)
Zemljoposednik, političar. Nakon školovanja u Subotici vodio je porodični posed na Žedniku. Baveći se stočarstvom i trgovinom stokom te izvozom svinja, kao vojni dobavljač u vreme Prvoga svetskog rata stekao je velik imetak. Potkraj 1920-ih posedovao je kuću u Štrosmajerovoj ulici te 293 jutra zemlje na Žedniku. Sudelovao je u prelomnim društvenim događajima u jesen 1918; bio je član subotičkoga Bunjevačko-srpskoga narodnoga odbora, osnovanoga 10. 11. 1918. u velikoj dvorani hotela Hungaria, te član subotičkoga izaslanstva na Velikoj narodnoj skupštini 25. 11. 1918. u Novom Sadu, na kojoj je proglašeno odcepljenje Banata, Bačke i Baranje od Ugarske. Kao pristalica međuratnih srpskih režimskih političkih struja, isprva Narodne radikalne stranke (NRS), čijeg je subotičkoga ogranka neko vreme bio predsednik, a zatim Jugoslavenske radikalne zajednice (JRZ), biran je na parlamentarnim izborima za zastupnika u Narodnu skupštinu Kraljevine SHS, odnosno Jugoslavije, 1923., 1924., 1927. i 1938. Banski većnik Dunavske banovine bio je 1930.-38., a u tom je razdoblju vršio i visoke stranačke dužnosti u JRZ-u. Imenovan je za i gradonačelnika Subotice, ali je na tom položaju ostao razmerno kratko – od 18. 11. 1938. do 24. 06.1939., kad ga je nasledio Ladislav Lipozenčić. U više navrata od 1919. imenovan je i u gradski parlament – Prošireni senat. Subotički prohrvatski tisak nazivao ga je radikalskim harambašom. Žestoko je negirao hrvatstvo Bunjevaca.
Na funkciji predsednika opštine: 17. 11. 1938. – 25.06.1939. (prilog-Marko Jurić)
DR VLADISLAV LIPOZENČIĆ (Subotica 5.07.1895. – Subotica, novembra 1944.)
Iz imućne bunjevačke porodice. Studirao pravo u Budimpešti i Minhenu. Godine 1927. položio advokatski ispit, a od 1928. radio kao advokat. Predsednik subotičkog Rotari kluba 1939-1940. Sledbenik vladajućeg režima. Postao poslednji gradonačelnik u periodu Kraljevine Jugoslavije. Stradao po dolasku komunista.
Na funkciji predsednika opštine: 25.06.1939. – 12.04.1941.(prilog-Dr Ladislav Lipozenčić)
Pored navedenih gradonačelnika koji su vršili i funkciju velikog župana, na tom mestu su nalazila samo još dve ličnosti:
PAJA DOBANOVAČKI ( ? - Srborbran, ? 4.1941.)
Posednik iz Srbobrana. Imenovan je 9. a preuzeo funkciju 13.11.1921. godine. Zamenio ga 1.1.1923. dr Andrija Pletikosić.
DUŠAN MANOJLOVIĆ (Subotica, 8.3.1883. – Subotica, ? )
Potiče iz ugledne subotičke srpske porodice. Obavljao niz funkcija u poratnoj gradskoj vlasti, bio je gradski kapetan, I njegov otac Stevan bio je veliki župan u mađarskom sistemu vlasti.
Imenovan 17.5.1927. On je bio zadnji na tom položaju, pošto je 17.1.1929. Uredbom ukinuto veliko župansko zvanje.
SUBOTICA (1941 – 1944)
Aprilskim ratom 1941. godine dolazi do poraza, a potom i do okupacije Kraljevine Jugoslavije. Posle brzih nemačkih pobeda i Mađarska se pridružuje napadu na Jugoslaviju. 10. aprila 1941. godine guverner Mađarske Horti Mikloš (Horthy Miklós) izdaje naredbu vojsci da počne napad na Jugoslaviju, a dan kasnije mađarske trupe prelaze granicu. U napadu i okupaciji Bačke i Baranje učestvovale su jedinice Treće mađarske armije (1., 4., 5. i Brzi korpus) i neke specijalizovane jedinice podređene Vrhovnoj komandi (rečna flotila, vazduhoplovne i protivavionske jedinice).
Dolazak mađarske vojske u Suboticu
Mađarske trupe, većinom iz sastava 14. pešadijske brigade pod komandom generala Stom Marcela (Stomm Marcel) ulaze 12. aprila 1941. godine u Suboticu. Dva dana kasnije pridružuju im se i snage Mađarske kraljevske policije. Pošto su jedinice jugoslovenske vojske već ranije napustile Bačku, do velikih borbi nije došlo, a jedino je bilo neorganizovanog otpora grupa i pojedinca. Odmah su počele racije, masovna hapšenja, interniranja i streljanja.
Doček mađarskih vojnika
Po izveštaju mađarske policije[37] samo u prve tri nedelje u bivši Sokolski dom privedeno je više hiljada osoba, od kojih je uhapšeno 470, a u novom talasu racije 20. maja uhapšeno je još 360 lica. Tih aprilskih dana ubijeno je najmanje 181 lice, uglavnom Srba zbog optužbi da su četnici. Masovno javno streljanje izvršeno je pod zidinama Gradske kuće. 14. aprila streljan je gradski službenik Stojanović Nemanja, a kao mesto njegovog ubistva spominje se Gradska kuća.[38] 13. aprila ubijen je kod svoje kuće Pušin Marko, a pošto je njegov brat Ilija odbio da se udalji, i njega su mađarski vojnici ustrelili.[39] Slična tragedija je zadesila i porodicu Vasiljčuk, ruske emigrante, kada su im mađarski vojnici upali u kuću. Pošto je progovorio na ruskom, prvo je ubijen otac Filip, a potom i njegov sin Nikola.[40] Mađarska vojska je imala ukupno šest poginulih vojnika, a poginula su i dva Subotičana, pripadnika Nacionalne straže (Nemzetőrség), koji su se borili na strani mađarske vojske.
IAS, F:176.41.
IAS,F:176.42.
IAS,F:176.41.
U narednom periodu otpor okupatoru organizovao je KPJ, članovi SKOJ-a i njihovi simpatizeri, trpeći velike žrtve u toj borbi. Još u aprilu 1941. godine uhapšen je sekretar Okružnog komiteta Lazar Nešić i ubrzo potom i ubijen. U leto 1941. formiran je Štab partizanskih odreda sa ciljem da se otpočne sa diverzijama i sabotažama. Posle uspele akcije paljenja žita, usledila su masovna hapšenja i osude na smrt ili na robiju. 15. avgusta pogubljeni su Jožef Liht i Ferenc Hegediš. U septembru uhapšen je Matko Vuković i mučen do smrti u zatvoru. Posle velikog sudskog procesa, 18. novembra 1941. godine obešeno je njih petnaestoro, među njima i istaknuti revolucionari dr Adolf Singer i Otmar Majer.
Vojna uprava
Posle okupacije Bačke uvedena je vojna uprava. Svu vlast je imala Komanda vojno-upravne grupe Južne armije, a njen komandant je bio general Novakovič Bela (Novákovits Béla). Njemu su bili podređeni gradski i sreski vojni komandanti. Vojni komandant grada Subotice je bio general Bito Deže (Bittó Dezső), a njegov zamenik pukovnik Damo Elemer (Damó Elemér). U proglasu od 16. aprila[41] vojni komandant obaveštava stanovništvo Subotice da je preuzeo vlast u gradu i da mu je sedište u Gradskoj kući. Svi su dužni poštovati naredbe vojnih vlasti i odmah predati oružje. Zabranjuju se svi skupovi građana i zavodi se policijski čas od uveče od 20 sati do 6 sati ujutro. Uveče kuće i stanovi obavezno moraju biti zaključane i zamračene. Sudsku vlast vršiće vojni sudovi i bilo kakva neposlušnost biće najstrože kažnjena.
U okviru vojne komande organizovani su posebni resori za upravu nad gradom, a na čelu su im stajali referenti.[42] Organizovani su resori za štampu, za prigradske teritorije, za finansije, za upravu nad računovodstvom, za ekonomiju, za javno snabdevanje, za kontrolu cena, za prosvetu, za socijalna pitanja, za zdravstvo, za industriju, za vođenje ureda veterinara, za zaštitu od požara, za civilnu administraciju i dve posebne pisarnice za zavođenje vojnih (sa oznakom „sgt”) i građanskih predmeta (sa oznakom „P”). Gradska kuća postala je sedište i Mađarske kraljevske policije, koja je preuzela i zatvor na trećem spratu. Pošto je taj zatvor postao pretesan zbog velikog broja uhapšenih, mađarska policija je počela da koristi i zgradu u Štrosmajerovoj ulici broj 11. (zloglasnu „Žutu kuću”). Iz Gradske kuće policija se počela iseljavati tek od 1. maja 1942. godine[43] i „Žuta kuća” postaje njeno sedište.
Jedan od najvažnijih zadataka vojne uprave, po odluci mađarske vlade, bilo je interniranje u logore i prinudno iseljavanje stanovništva doseljenog u Bačku posle 31. oktobra 1918. godine. Kroz te patnje prošlo je mnogo hiljada Subotičana, većinom Srba, od kojih su mnogi odvedeni u logore u Mađarskoj. U Subotici je vojna uprava formirala dva logora na Palićkom putu, jedan za interniranje i jedan za ratne zarobljenike i kroz te logore je prošlo više hiljada muškaraca, žena i dece. U logoru za interniranje je najviše zarobljenika bilo 5. juna 1941. godine, 1385 lica, a u zarobljeničkom logoru 31. maja, 275 lica.[44] Proces prinudnog iseljavanja stanovništva slovenskog porekla intenzivno je tekao u proleće 1941. godine. Iz kolonističkih naselja iseljeno je celokupno stanovništvo, vršeno je popisivanje i evidentiranje svih ljudi određenih za iseljavanje i proglasima su pozivani, pod pretnjom kazne, da se prijave vlastima. Po tim evidencijama, gde je tačno navedeno ime, mesto i datum rođenja i gde se iseljava, do 21. jula 1941. godine iz Subotice je iseljeno 4466 ljudi.[45] Manjeg intenziteta, ali iseljavanje se i kasnije nastavljalo. U napuštena naselja Srba, koji su kolonizovani posle Prvog svetskog rata, mađarske vlasti su useljavale Čango Mađare iz Bukovine. Na tadašnjoj teritoriji Subotice od prvobitna četiri naselja, koja su u početku menjala imena, nastala su tri naselja: Andrašfalva (Andrásfalva) – formirano od naselja Karađorđevo i Pavlovo, Andrašfeldje (Andrásföldje) – naselje Mali Beograd i Andrašnepe (Andrásnépe) – raniji naziv Kočićevo. U naseljima na teritorijama Bajmoka i Čantavira, koje su tada bile zasebne opštine, takođe su kolonisti prisiljavani da napuste svoje domove.
Prilog:
Funkcija
|
Ime
|
Kancelarija
|
Komandant
Parancsnok
|
Bito Deže, general
Bittó Dezső, tábornok
|
I/42
|
Zamenik komandanta
Parancsnokhelyettes
|
Damo Elemer, pukovnik
Damó Elemér, ezredes
|
I/39
|
Pomoćni oficir
Segédtiszt
|
dr Boroš Ištvan, natporučnik
dr. Boros István, főhadnagy
|
I/39
|
Vojni ekonom
Gazdasági tiszt
|
Kalmar Antal, kapetan
Kalmár Antal, százados
|
I/36
|
Referent za prigradske teritorije
Külterületi beosztott
|
Geher Pal, kapetan
Géher Pál, százados
|
I/39
|
Referent za štampu
Sajtóügyi előadó
|
Nerai Janoš, natporučnik
Néray János, főhadnagy
|
I/42
|
Referent za civilnu administraciju
Közigazgatási előadó
|
dr Borbiro Ferenc,
dr Sebešćen Lajoš
dr. Borbíró Ferencz,
dr Sebestyén Lajos
|
I/44
|
Referent za finansije
Pénzügyi előadó
|
dr Kiš Geza, Majtenji Laslo
dr. Kiss Géza, Majthényi László
|
poreski ured
adóhivatal
|
Referent za računovodstvo
Számvevőségi előadó
|
Koš Šandor, Vilhelm Laslo,
Mošoci Ištvan, Afra Janoš
Kós Sándor,Wilhelmb László, Mosóczi István, Áfra János
|
I/47
|
Inspektor za ekonomiju
Gazdasági felügyelő
|
Kovač Mikloš
Kovács Miklós
|
II/93
|
Referent za javno snabdevanje
Közellátási előadó
|
Timar Arpad, Vereš Jožef
Timár Árpád, Veress József
|
polusprat/16
|
Referent za kontrolu cena
Árszabályozási előadó
|
Altorjai Ervin
Altorjai Ervin
|
polusprat/16
|
Referent za prosvetu
Tanügyi előadó
|
Dolak Laslo, dr Juhas Janoš
Dolák László, dr Juhász János
|
III/179
|
Referent za socijalna pitanja
Szociális előadó
|
dr Vizi Andraš
dr. Vizi András
|
polusprat/15
|
Referent za zdravstvo
Egészségügyi előadó
|
dr Mesaroš Ferenc
dr. Mészáros Ferencz
|
III/151
|
Referent za stočne bolesti
Állategészségügyi előadó
|
Fabian Nandor
Fábián Nándor
|
II/130
|
Referent za zaštitu od požara
Tűzoltósági előadó
|
dr Benedek Mihalj
dr. Benedek Mihály
|
Damjanićeva 53
Damjanics u. 53.
|
Kapetan policije
Rendőr-főkapitány
|
dr Buoc Bela
dr. Buóc Béla
|
II/123
|
Sudija za prekršaje
Rendőri büntetőbíró
|
dr Sabo Žigmond
dr. Szabó Zsigmond
|
II/127
|
Referent za industriju
Iparügyi előadó
|
Varnai Imre
Várnay Imre
|
II/90a
|
Civilna administracija
16. avgusta 1941. godine ukida se vojna uprava i vlast se predaje civilnoj administraciji. Po mađarskom državnom pravu Subotici je vraćen status slobodnog kraljevskog grada i za njenog velikog župana je postavljen dr Reek Andor (dr. Reök Andor).
dr Reek Andor (dr. Reök Andor)
Za gradonačelnika Subotice imenovan je dr Velđi Janoš (dr. Völgyi János), koji je ranije bio na dužnosti referenta za civilnu administraciju, a za njegovog zamenika je postavljen dr Sekelj Jene (dr. Székely Jenő). Po odluci gradonačelnika od 16. avgusta formirana su odeljenja gradske uprave, imenovani načelnici i određen delokrug njihovog rada.[46] Naknadno, 8. oktobra iste godine Predsedničko odeljenje (ured gradonačelnika) je izuzeto i gradska uprava je funkcionisala u okviru sedam odeljenja.[47]
Odeljenje su bila:
I odeljenje (ured zamenika gradonačelnika) – pitanja vezana za vođenje matičnih knjiga, vojna pitanja, evidencije o regrutima, briga o vojnim invalidima i porodicama pripadnika vojske, fondacije, groblja, drugostepeni upravni organ, prekršaji u drugom stepenu. Načelnik odeljenja je bio zamenik gradonačelnika dr Sekelj Jene (dr. Székely Jenő).
II odeljenje (ured velikog beležnika) – personalna pitanja, disciplinska pitanja, državljanstvo, zavičajnost, odnos sa verskim zajednicama, pitanja vezana za rad gradske skupštine, izbori, statistike, popis stanovništva, nadzor nad pisarnicom i gradskom arhivom, socijalna pitanja. Načelnik odeljenja je bio veliki beležnik dr Moči Ištvan (dr. Mócsy István).
III odeljenje (kulturno odeljenje) – pitanja vezana za prosvetu, rad škola, pozorišta, raznih udruženja, sportskih organizacija, dečjih domova, skautskih udruženja, zaštita dece, pitanja vezana za nauku, književnost i umetnost, postavljenje spomenika i spomen-ploča, organizacija kulturnih manifestacija, turizam, odnos sa medijima. Načelnik odeljenja je bio dr Vojnič Aladar (dr. Vojnits Aladár) u rangu savetnika.
IV odeljenje (ekonomsko odeljenje) – pitanja vezana za javno snabdevanje, uprava nad gradskim dobrima, posedima i šumama, izdavanje u zakup gradskih nekretnina, nabavke za grad, čišćenje ulica, briga o parkovima, nadzor i uprava nad firmama i palićkim kupalištem, briga o grejanju službenih prostorija. Načelnik odeljenja je bio dr Mihalji Laslo (dr. Mihályi László) u rangu savetnika.
V odeljenje (finansijsko odeljenje) – izrada budžeta, isplate, pitanja kredita i dugovanja, izrada cenovnika, pitanja u vezi penzija, nadzor nad gradskom blagajnom, trošarinskim uredom, gradskom klanicom. Načelnik odeljenja je bio dr Feher Šandor (dr. Fehér Sándor) u rangu savetnika.
VI odeljenje (prvostepeni upravni organ) – upravni organ u prvom stepenu u vezi zanatstva i industrije, zaštite od vazdušne opasnosti, zaštite od požara, nege pacijenata u bolnici, izdavanje raznih uverenja i svedočanstva, prekršajni sud u prvom stepenu. Načelnik odeljenja je bio dr Zolnai Andraš (dr. Zolnay András) u rangu savetnika.
VII odeljenje (tehničko odeljenje) – pitanja vezana za izgradnju javnih i privatnih zgrada i objekata, održavanje gradskih zgrada i objekata, gradnja i održavanje puteva i kanala, uređivanje grada. Načelnik odeljenja je bio Cuci Emil (Czuczy Emil) u rangu savetnika.
Kasnije dolazi do formiranja još dva odelenja. Odlukom gradonačelnika od 19. oktobra 1942. godine osnovano je[48]
VIII odeljenje (odeljenje za javno snabdevanje) – načelnik odeljenja je bio dr Zolnai Andraš (dr. Zolnay András) u rangu savetnika.
Odlukom gradonačelnika od 22. maja 1944. godine osnovanoje[49]
IX odeljenje zaduženo za vojna pitanja, vođenje evidencije o regrutima, za popis imovine Jevreja. Načelnik odeljenja je bio dr Bačkai Arpad (dr. Bácskay Árpád).
Gradski uredi i službe su bile: siročadski sto, gradsko odvetništvo, gradski fizikat, ured veterinara, gradski poreski ured, trošarinski ured, urudžbeni ured, ured za izdavanje stočnih listova, gradsko računovodstvo, ured matičara, socijalno odeljenje, odsek za politiku poseda, pisarnica i gradska arhiva, stanica za hemijsku analizu, vatrogasna služba.
Gradska skupština
Gradska skupština (Törvényhatósági bizottság) konstituisana je na svečanoj sednici 24. januara 1942. godine.[50] Skupština je imala 78 članova. Deo članova je imenovao ministar unutrašnjih poslova (zemljoposednici, pravnici, lekari, sveštenici, trgovci itd), deo njih je to postalo po pravu stručnosti (većinom predstavnici centralnih državnih organa), a deo njih po službenoj dužnosti (gradonačelnik, njegov zamenik, veliki beležnik, savetnici).[51] Gradsku skupštinu je sazivao i njome predsedavao veliki župan, a u njegovom odsustvu gradonačelnik. Na istoj svečanoj sednici je zvanično ustoličen veliki župan grada Subotice dr Reek Andor (dr. Reök Andor), koji je tu dužnost obavljao već mesecima.
Na svojoj sednici 10. februara skupština je formirala svoje stručne komisije i izabrala njene članove.[52] Gradske stručne komisije su bile: za finansije, za ekonomiju, za pravna pitanja, za zdravstvo, za socijalna pitanja, za pozorište, za bolnicu, za siročadsku blagajnu, za uređivanje i ulepšavanje grada, za pitanja u vezi omladinaca na predvojničkoj obuci, za šegrtsku školu, za trgovačku školu i za pitanja u vezi stočarstva.
U organizaciji vlasti važnu ulogu je imao administrativno-upravni odbor (Közigazgatási bizottság), jer je vršio nadzor nad radom lokalnih vlasti. Odbor je imao dvadesetak članova i radio je pod predsedništvom velikog župana, a sa radom je počeo 12. maja 1942. godine.[53] Odbor je dobijao mesečne, odnosno polugodišnje izveštaje o radu od gradonačelnika, siročadskog stola, prosvetnog inspektora, zdravstvene službe, sudskog pritvora, o javnoj bezbednosti itd., a njegov ekonomski pododbor je davao saglasnost na sklopljene ugovore o kupovini, odnosno o zakupu poljoprivrednog zemljišta i nekretnina.
Gradonačelnici
DR VELĐI JANOŠ (dr. Völgyi János)
Rođen je 24. maja 1880. godine u Subotici. Pravnik po zanimanju. Od 1905. godine radio je u upravi grada Subotice. Pošto je odbio da položi zakletvu Kraljevini SHS, u martu 1920. godine je razrešen dužnosti zamenika velikog beležnika. Privremeno se bavio novinarstvom, kada je optužen za špijunažu i osuđen na pet godina robije. 1922. pobegao je iz zatvora i prebegao u Mađarsku. Živeo je u Budimpešti i radio je u Društvu Svetog Gerharda (Szent Gellért Társaság) kao referent za štampu i ekonomiju Južnih krajeva. U aprilu 1941. godine vraća se u Suboticu i bio je na dužnosti referenta za civilnu administraciju. Od 16. avgusta 1941. do 31. avgusta 1943. godine bio je gradonačelnik Subotice, kada je penzionisan. Posle rata streljan je kao saradnik okupatora.
DR SEKELJ JENE (dr. Székely Jenő)
Rođen je 17. oktobra 1895. godine u gradu Maramarošsiget (danas u Rumuniji). Studirao je pravo u svom rodnom gradu, a doktorirao je 1922. godine u Budimpešti. Od 1915. borio se u Prvom svetskom ratu kao poručnik austro-ugarske vojske, a od 1918. radio je kao inspektor mađarske granične policije. Oženio se 1924. godine i imao je dvoje dece sa suprugom Margitom. Od 1925. godine radio je u upravi grada Mađarovara u rangu zamenika gradonačelnikovog savetnika.. 16. avgusta 1941. imenovan je za zamenika gradonačelnika Subotice. Od 1. septembra 1943. do 10. oktobra 1944. godine je bio gradonačelnik Subotice.
Veliki župani
Dr Reek Andor (dr. Reök Andor)
Rođen je 20. januara 1899. godine u Segedinu. 1941. godine imenovan, a 24. januara 1942. godine na svečanoj sednici gradske skupštine ustoličen za velikog župana Subotice. 23. januara 1943. godine imenoven je i za velikog župana grada Baje. Na svoj zahtev 9. maja 1944. godine razrešen je dužnosti i povukao se na svoj posed u Horgošu.
Vojnič Đula mlađi (ifj. Vojnits Gyula)
Rođen je 18. februara 1899. godine u Subotici. Zemljoposednik, od 1942. godine član gradske skupštine. Poslanik grada Subotice u donjem domu mađarskog parlamenta. 9. maja 1944. godine imenovan, a 25. maja na svečanoj sednici gradske skupštine ustoličen za velikog župana Subotice. Na toj dužnosti ostao je do 10. oktobra 1944. godine.
O Gradskoj kući
Gradska kuća je bila sedište najvažnijih institucija koja su upravljale gradom i u tim ratnim vremenima moralo se misliti na zaštitu od bombardovanja. Zbog toga su podrumske prostorije pretvorena u sklonište, a merenja i izrada nacrta plana urađene su po nalogu vojnih vlasti.[54] 1943. godine izvršeno je renoviranje i popravka spoljne fasade i svih spoljnih prozora i kapija Gradske kuće. Radove na renoviranju fasade izvršio je Bašler Jožef (Basler József), građevinski preduzetnik iz Sombora, a za popravke i farbanje spoljnih prozora, izloga i kapija bio je zadužen subotički majstor Farkaš Janoš (Farkas János).[55]
Čuveni vitraži subotičke Gradske kuće, skinuti po naredbi jugoslovenskih vlasti, ponovo su vraćeni na njihova mesta u svečanoj sali. Za očuvanje tih vitraža najzaslužniji je bio Pimisker Mikloš (Pimiszker Miklós), radnik na održavanju, koji ih je netaknute sačuvao i predao mađarskim vlastima, a zbog toga je pohvaljen i nagrađen.[56] Na svoja mesta vraćene su i mermerne ploče postavljene u spomen na izgradnju Gradske kuće, a skinute od strane jugoslovenskih vlasti. Predlog da se one vrate dao je bivši gradonačelnik dr Biro Karolj (dr. Biró Károly), a u svojoj molbi naveo je i mesto čuvanja tih polomljenih ploča. Sastavljene i popravljene spomen-ploče vraćene su u vestibil Gradske kuće maja 1943. godine.[57] Iste godine Subotica je slavila 200. godišnjicu od proglašenja za grad pod imenom Sent Marija. Proslava i svečana sednica gradske skupštine održana je 29. jula 1943. godine, na dan kada su članovi prvog magistrata položili zakletvu, a u okviru tih svečanosti otkrivena je spomen-ploča u čast kraljice Marije Terezije i prvog magistrata.
Tokom 1943. godine oformljen je jedan mali muzej na trećem spratu Gradske kuće od eksponata koji su se dotad čuvali u potkrovlju. Izložba tih predmeta postavljena je u tri prostorije okrenute prema pozorištu, a sa ciljem da se ti vredni eksponati stave na uvid građanima.[58]
U Gradskoj kući i oko nje organizovane su razne manifestacije, zborovi i proslave mađarskih nacionalnih praznika. 4. maja 1941. održana je velika proslava u čast dolaska mađarske vojske u Suboticu na Trgu Svetog Stefana[59] u prisustvu od oko 22000 ljudi. Kasnije, taj dan se uvek praznovao 12. aprila. Krajem maja proslavljao se Dan heroja u spomen na poginule vojnike. Prvi put je organizovan 25. maja iste godine, takođe na Trgu Svetog Stefana u prisustvu od oko 20000 ljudi. Jedna od najvećih svečanosti je bila Proslava mađarskog hleba, koja se održavala u julu. Prva je održana 27. jula 1941. godine i na njoj je prisustvovao i guverner Horti Mikloš. Svake godine 6. oktobra organizovana je svečanost u spomen na 13 generala pogubljenih posle revolucije 1848/1849. godine, kada su đaci i omladinci trčali štafetu iz centra Subotice do groblja na Senćanskom putu i nazad, na mesto gde su bili sahranjeni poginuli mađarski vojnici u bici kod Kaponje. Veliki praznik je bio i 6. decembar, imendan guvernera Horti Mikloša. Proslava je održavana u svečanoj sali Gradske kuće uz prigodne govore i kulturno-umetnički program.
1944.
Politika masovnog uništenja i genocida nad Jevrejima, koje su sprovodile fašističke zemlje, na žalost, nije zaobišla ni Jevreje u Subotici. Bili su maltretirani i zlostavljani još od 1941. godine, ali prave strahote su ih čekale na proleće 1944. godine. Konfiskovana im je celokupna imovina, prisiljavani su da nose šestokraku žutu zvezdu, hapšeni su i odvođeni u geto pored železničke stanice, odnosno u logor u starom mlinu na Beogradskom putu. A odavde su ih, njih oko pet hiljada muškaraca, žene, dece i staraca transportovali u logore smrti širom Evrope, gde ih je čekala najstrašnija sudbina i odakle se njih oko četiri hiljade nikada i nije vratilo.
Savezničko bombardovanje Subotice je u stvari već nagoveštavalo konačnu pobedu nad fašističkim državama. U avgustu 1944. formiran je Subotički partizanski odred, koji je posle manjih akcija i diverzija, 10. oktobra krenuo u oslobođenje Subotice. Zauzete su najvažnije zgrade u gradu, a odlučujući okršaj se odigrao kod železničke stanice, gde je smrtno ranjen komandant odreda Jovan Mikić Spartak. Sutradan, u tada već oslobođenoj Subotici, održana je sednica Narodnooslobodilačkog odbora na kome je za gradonačelnika izabran Lajčo Jaramazović i time je i formalno uspostavljena vlast jugoslovenske države.
[1] Na utvrđivanju broja žrtava u periodu Drugog sv. rata je dosta rađeno a sinteza, popis sa 7032 imena je dat u delu: Imenik žrtava Drugog svetskog rata na području subotičke opštine, Subotica 2000, čiji su autori Mirko Grlica, dr Antal Hegediš, Milan Dubajić, Lazar Marković. No, za period 1914-1918. nema sličnih radova.
[2] Városháza-Szabadka 1912-felavatásának ünnepére. Szerkesztette és kiadja Braun Henrik, Nagyvárad 1912. (Gradska kuća – Subotica, Svečanost otvaranja 1912. godine, Priredio i izdao Henrik Braun, Veliki Varadin ( Rumunija) 1912.
[3] Lazar Mamužić (1.3.1847.- 25.7.1916. ) studirao pravo u Gracu i Budimpešti. Imao advokatsku kancelariju u Subotici, izabran 1881. za poslanika Ugarskog Sabora, a za gradonačelnika 1884. godine. Vidi: Viktorija Aladžić, Dva gradonačelnika – graditelja Subotice na prekretnici vekova, Rukovet 9-10-11-12, Subotica 2000, 39-43.
[4] Plinara je osnovana 1890. godine kada se polažu i vodovi. Prvo je bila pod upravom privatika a od 1917. je otkupljena i stavljena u gradsku nadležnost.
[5] Grlica, Mirko, Stanovništvo Subotice 1867-1914. godine, Museîon, 1, Subotica 2001, 205.
[6] Grlica, Mirko, Secesijska Subotica – grad kontrasta, Secesija u Subotici, Budapest 2002, 7.
[8] Inž. Kosta Petrović predlagao je 1925. godine u 5 tačaka plan za rešavanje komunalnih problema: 1. izgradnja vanjskih puteva, 2. kaldmrisanje ulica u gradu 3. izgradnja vodovoda i kanalizacije 4. izgradnja moderne klaonice 5. izgradnja pozorišta. IAS, F:47. Gr. 1891/1925
[10] IAS, F: 047. XV 255/1925. Na dopis Ministarst rubriku za nacionalnost, već samo za maternji jezik i religijsku pripadnost. Podaci o etničkoj strukturi stanovništva su i u popisima stanovništva Jugoslavije 1va za agrarnu reformu Senat upućuje predstavku objašnjavajuću spremnost na kooperativnostali ih mole da se konačno sredi pitanje agrarne reforme jer je to interes opštine Subotica.
[13] IAS, F:47. XVI 30/1923
[14] IAS, F:47. 234/1928
[16] Joso Šokčić, Subotica pre i posle oslobođenja, građa za istoriju Subotice, Subotica 1934, str. 197. U levom krilu Gradske kuće domaćini su ispraznili 16 prostorija za visokog gosta i njegovu delegaciju.
[17] Isto, str. 82, 83. Josip Zelić (Subotica 1898. – 3.05.1920.) Berberski pomoćnik, aktivan u komunističkom pokretu.
[18] IAS, F:47. I 1/1922. Izveštaj gradonačelnika obuhvata i opis Kraljeve posete.
[20] Prisutne bile sve demokratske organizacije pod barjacima. „Pred blizu 10 hiljada našeg bunjevačkog naroda” zbor otvorio omladinac Mate Kumarić, a zatim rodoljunim govorom nastupio narodni poslanik Ivan Crnković, te omladinac Ivica Pešutić /govorio o opasnostima od Mađara/, advokat Lovro Skaljer opatnjama naše braće pod Italijanima, predsednik demokratske organizacije III kruga Lacika Rudić vrstan pučki govornik, sudija dr Ivo Milić pokazao razorni rad domaćih separatistističkih organizacija. Advokat Zvonimir Piškulić pozvao na jedinstvo sav narod, „Čitav je tbor najodrešitije osudio politiku onih naših partija, koje ne priznaju narodno i državno jedinstvo Jugoslavije, već idu za nekim federacijama i autonomijama, koje su samo voda na mlin našimvanjskim neprijateljima.” Prisustvovali veliki đupa Pajo Dobanovački, gradski načelnik Andrija Pletikosić, veliki kapetan Gavra Karakešvić, narodni poslanik Ivo Matić, dr Joca Manojlović „Blaška Rajića i njegove patriotske družine naravno ni blizu, kad se radi o vanjskim našim neprijateljima...”
[24] Od 338 mesta u municipijskom odboru, polovinu su sačinjavali "oni državljani koji na području grada plaćaju najviše državnog neposrednog poreza a u drugoj polovini oni po biračima izabrani." (postojalo je 12 izbornih okruga). IAS,F:47.1821. Radna, nedovršena verzija prevoda na srpskohrvatski jezik statuta - Organizacioni statut opštine grada Subotice, koja nikada i nije dovršena.
[25] Rezultati parlamentarnih izbora, od prvih 1921. godine pa do zadnjih 1938. godine, bili su korektivni kriterijum da se prema njima proporcionalno raspodeljuju mandati na lokalnom nivou - imenovanjima. Nakon izbora 1921. godine, u gradsku skupštinu, koja je imala 200 članova, kao najjače stranke ulaze, tada koalicioni partneri, Demokratska stranka sa 36 i Narodna radikalna stranka sa 31 predstavnikom. Pored zabranjene KPJ u lokalnu vlast nisu ušli ni predstavnici Hrvatske Pučke stranke, koji su odbili ponuđenih 10 mandata.
[26] Ponekada je od imenovanja do preuzimanja dužnosti proteklo određeno vreme. Sve je zavisilo od trenutne političke situacije.
[27] Prvi i jedini lokalni, opštinski izbori, koji su predlagani i traženi u ranijem periodu, organizovani su 6.11.1927. godine. Na njima se za 100 mandata u Gradskom predstavništvu borilo 9 političkih stranaka ili grupa.
[28] To je bio dotadašnji gradonačelnik Dragutin Stipić. Izabran je, odnosno potvrđen, sa 52 glasa - za i 46 – protiv. U svom nastupnom govoru, pored ostalog je istakao: "...nalazimo se u još nesređenim administrativnim prilikama, kada se položaji zauzimaju ne na temelju izbora, nego se jednostavno mesta popunjavaju naimenovanjem od strane državne vrhovne uprave."
[29] Zakon o ustanovljenju oblasti i Uredba o podeli zemlje na oblasti donešene su 1922. godine. Politički problemi, sukobi dve oprečne koncepcije sistema državnog uređenja, centralističke sa federalističkom, odlagali su punu primenu podele zemlje na oblasti.
[30] Službene novine Kraljevine Jugoslavije, br. 169, XLIII, 25.07.1934.
[31] IAS, F:47.11. Zapisnik 1934-34, br. 161 G.P. Iz izlaganje gradskog načelnika ( ubuduće pretsednika opštine inženjera Ivković Ivandekić Ivana ) na vanrednoj sednici Predstavništva grada 22.9.1934. godine.
[32] Milenko Palić, Pregled administrativno - teritorijalnih promena u Vojvodini 1918 - 1941, Zbornik za društvene nauke, sv. 38, Novi Sad 1954, str.155.
[33] IAS, F:412.
[34] Robert Skenderović, Bunjevačko-šokačka stranka 1920.-1926. Časopis za suvremenu povijest, br. 3, 809.
[35] IAS, F:228.67. Pov. 30/1935
[36] Izbori za 100 članova gradske skupštine – Proširenog Senata održani su 7.11.1927. godine. Pobedila je upravo lista koju je predvodio dr Stipić.
[37] IAS, F.60, sgt. 192/1941.
[38] IAS, F.60, XX 1370/1943.
[39] IAS, F.60, P 6219/1941.
[40] IAS, F.60, 26705/1942.
[41] IAS, F.60, sgt. 41/1941.
[42] IAS, F.60, sgt. 23/1941.
[43] IAS, F.60, 11678/1942.
[44] IAS, F.60, sgt. 627/1941.
[45] IAS, F.60, P 12415/1941.
* IAS, F.60, sgt. 23/1941.
[46] IAS, F.60, II 40754/1943.
[47] IAS, F.60, II 40754/1943.
[48] IAS, F.60, II 40754/1943.
[49] IAS, F.60, II 23824/1944.
[50] IAS, F.60, 610/1942.
[51] IAS, F.60, 5339/1942.
[52] IAS, F.60, 3053/1942.
[53] IAS, F.60, K.B. 17/1942.
[54] IAS, F.60, P 18834/1941.
[55] IAS, F.60, XVIII 40790/1943. U konkursnoj dokumentaciji nalazi se broj i mere svih prozora, izloga i kapija prizemlja, spratova i tornjeva.
[56] IAS, F.60, eln. 79/1942.
[57] IAS, F.60, V 13998/1943.
[58] IAS, F.60, V 599/1943. Prostorije broj 176, 177 i 178.
[59] Današnji Trg republike.
Primjedbe
Objavi komentar